Maar liefst 81% van de Bulgaren vindt dat een vrouw huisvrouw moet zijn. Begrijp je het – je moet! Hoe capabel, getalenteerd, dromerig, succesvol, creatief, goed opgeleid en gekwalificeerd deze vrouw ook is, ze moet een huisvrouw zijn! Huishouden is iets anders dan het koken van een naar liefde ruikend, vermoeidheidsverruimend feestmaal. Bij het huishouden gaat het niet om de hele nacht doorbrengen met het naaien van een Sneeuwwitje-kostuum voor het kleuterfeestje. Bij het huishouden gaat het er niet om dat je het pak van je man pakt en met hem gaat winkelen om een nieuw pak voor hem te kopen voor een belangrijke gebeurtenis, omdat hij geen tijd heeft. Bij het huishouden gaat het niet om het opruimen van de hondenharen en kinderspeelgoed uit de woonkamer, zodat de rozen in de vaas opvallen. Nee, het huishouden is niet die zorg, alleen gedreven door liefde en een verlangen om de ander te plezieren. Het is dat minachtende “bevel” – “Kijk naar de keuken daar en bemoei je niet met mij!”; “Je bent weer te laat met eten!”; “Waarom heb je mijn shirt niet gestreken?”, “Haal dat kind hier weg, ik wil slapen!” In dit ‘huishouden’ zijn moeders doodmoe, vaders vervelen zich dood en proberen kinderen op te groeien onder de last van het ‘verpesten van het leven van hun ouders’.
Mijn zoon was zeven toen hij op een keer tijdens het eten, zonder zelfs maar naar mij te kijken, het volgende beval:
– Mam, breng me water!
Ik haalde diep adem, en terwijl de toegewijde moeder en de opstandige vrouw in mij hun haar uittrokken om te zien wie de overhand zou krijgen, antwoordde mijn man:
– Niemand bedient hier iemand. Als je dorst hebt, sta je op, schenk jezelf wat water in en bied het aan anderen aan. Je moeder is noch ober, noch bediende. Excuses aan haar!
Mijn man scheldt onze kinderen zelden uit, natuurlijk zijn ze dol op hem; uiteraard is hij de oorzaak van veel schandalen in de families die wij kennen, omdat de vrouwen hem altijd tot voorbeeld stellen; Natuurlijk haat ik deze vergoddelijking van hem, ten koste van mijn hekserij – rijden op de bezem van gerechtigheid, voortdurend rond onze kinderen poepen en gerechtigheid uitspreken. Maar op dat moment vergaf ik hem alles: de rol van een heilige; rancune; zijn gekmakende kalmte terwijl ik in paniek raakte; de mislukte geschenken; de rijdende opmerkingen en zelfs die oudejaarsavond toen hij de piraten vanaf het terras de woonkamer in stuurde in plaats van naar buiten (maar dat is een ander verhaal) omdat ik besefte hoe vrij ik bij hem was.
Vrijheid is het belangrijkste in mijn leven. Deze vrijheid waarin ik het recht heb om mezelf te ontdekken, om te kiezen wat, wanneer en hoe ik dit wil realiseren, en op mijn eigen manier, met al mijn fouten en mislukkingen om trots op mijn schouders te dragen en te zeggen: Ja, maar ze zijn persoonlijk de mijne!
Deze vrijheid waarin ik het recht heb om mezelf te verklaren zoals ik ben, met wat ik wel en niet kan, met wat ik wil en niet wil.
Deze vrijheid waarin compromissen wederzijds en gemeenschappelijk zijn, en bevelen en executies niet bestaan.
Die vrijheid waarin ik verwachtingen kan hebben en mijn teleurstelling kan delen als ze niet uitkomen.
Deze vrijheid waarin ik weet dat net zo vrij als ik ben, zo vrij de ander ook is.
Er gebeurt niets vreselijks als hij kookt of de was doet en ik in een middag de keuken schilder. Niemand is beledigd als er geen diner is omdat we tot laat hebben gewerkt. Niemand laat zich afschrikken door het feit dat de ander de avond heeft besteed aan het in elkaar zetten van een constructeur of het in twintig vlechten vlechten van haar. Niemand voelt zich toegewezen, verplicht, toegewezen aan specifieke activiteiten en verplichtingen.
Iedereen is vrij om te verklaren dat hij moe is, dat hij het druk heeft, dat hij ervoor kiest om zijn boek te lezen in plaats van 3 uur te koken, en daarom is er geen driegangenmenu.
In deze vrijheid “moet!” is vervangen door “kan jij?”.
Daarin bereiken geen van beiden een staat van doodsmoeheid, omdat er een geheime concurrentiestrijd om partnerschap plaatsvindt en de een de ander in zoveel mogelijk dingen probeert op te heffen.
Daarin wordt niemand gedwongen tijd voor zichzelf te stelen en daarvoor gestraft te worden.
Niemand voelt zich daarin schuldig of verplicht.
Daarin worden niemands fouten gesuggereerd, ironisch verteld in het bijzijn van vrienden of als slogans naar kinderen gezwaaid.
Daarin kan iedereen zichzelf ontwikkelen voor zover zijn dromen gaan, zonder zich vreselijk te voelen dat hij de stekker niet heeft schoongemaakt of gerepareerd. Want de ander is ook goed in deze dingen.
Daarin vindt een voortdurende overdracht van het stokje plaats: ik neem het nu over, jij daarna.
Daarin worden beide wekkers tien minuten eerder gezet om elkaars koffie te zetten en samen de dag tegemoet te gaan.
Daarin voelen kinderen zich vrij om te proberen, fouten te maken, toe te geven en met beide in gelijke mate te delen.
Deze vrijheid komt niet voor niets en is geen geluk zoals de meeste mensen denken.
Deze vrijheid is de vrucht van honderden gesprekken tot vier uur ’s ochtends; bij belangrijke persoonlijke en algemene verkiezingen; van voortdurende analyses van jezelf, van de ander en van jullie twee.
Deze vrijheid is niet eens zozeer belangrijk voor ons als wel voor onze kinderen – voor het voorbeeld, voor de betekenis, voor de keuzes in de toekomst.
Deze vrijheid berust op een simpele regel: wat ik ook doe, het mag niet ten koste gaan van de rest van mijn gezin.
En dan is alles gemakkelijk – er wordt gezegd, besproken, de toezeggingen worden herverdeeld en dan worden de overwinningen samen gevierd, omdat ze gemeenschappelijk zijn en op hun beurt anderen prikkelen en aanmoedigen.
Kiezen voor wat je heel, gelukkig met jezelf, vervuld en tevreden maakt, is het belangrijkste van alle mensenrechten, waarvoor al eeuwenlang spirituele, fysieke, politieke en psychologische strijd wordt geleverd. Of je nu een fonduekoning wilt zijn, een meester van woorden, een inspiratiebron voor studenten, een leeuwentrainer, een zakengoeroe, een kraanmachinist, een professor, een schoonmaker, een atleet, een chauffeur of “gewoon een ouder”, jouw De keuze moet persoonlijk, vrij en ondersteund zijn, ongeacht uw geslacht, en uw werk moet gewaardeerd en gerespecteerd worden.
Een paar weken na dat diner hoorde ik mijn zoon tegen zijn zus zeggen:
– Kun je water voor me inschenken, dan pak ik de borden van de tafel? Bedankt!
Auteur: Ina Zareva, mamaninja.bg
