Het onopgeloste emotionele trauma van een ouder wordt gemakkelijk doorgegeven aan het kind, maar er zijn manieren om de keten te doorbreken
Het mentale trauma dat van de ene generatie op de andere wordt overgedragen en onopgelost blijft, heeft een katalyserend effect op de toekomst van de tweede. Hoewel er veel manieren zijn waarop het zogenaamde ‘intergenerationele trauma’ in stand wordt gehouden, vindt de meest voorkomende vorm zijn oorsprong in de ouder-kindrelatie.
Laten we de zaken vanaf het begin bekijken. In een ideale relatie toont de ouder voortdurend liefde en aandacht op een gezonde manier, terwijl hij adequaat reageert op de behoeften van het kind. Dit zorgt er ook voor dat hij zich veilig voelt, wetende dat hij een ouder aan zijn zijde heeft waarop hij kan vertrouwen. Hoe komt dit precies zijn persoonlijkheid ten goede? Hij krijgt een hoog zelfbeeld naarmate hij ouder wordt, leert zijn emoties beter te beheersen en cultiveert vertrouwensrelaties met gezonde en duidelijke grenzen.
Aan de andere kant wordt de ouder die er niet voor heeft gezorgd een diep psychologisch trauma op te lossen, emotioneel onbeschikbaar voor de ogen en ziel van het kind, zonder hem ook maar enige zekerheid te bieden. Het kind dat in een dergelijke omgeving opgroeit, ervaart chronisch en herhaald ‘misbruik’ of verwaarlozing. Dit resulteert in het ontstaan van een “complexe” wond. Naarmate het kind groeit, krijgt hij emotionele problemen, psychische stoornissen of een laag zelfbeeld, wat meestal gepaard gaat met schaamte en schuldgevoelens.
Het erven van een trauma van je eigen ouders is een harde realiteit die je voortdurend in conflict brengt met jezelf. Het haalt je weg van je acceptatie
Tijd om met je woede om te gaan
Woede speelt een grote rol bij het herkennen van al onze behoeften en helpt tegelijkertijd bij het stellen van grenzen, dus we moeten er een betere relatie mee hebben om onszelf te beschermen en te verdedigen.
Veel mensen met een complex trauma zijn opgegroeid met ouders die hun woede uitten door middel van geweld of grof taalgebruik. Deze vroege ervaringen met hun ouders zorgden ervoor dat deze individuen vanaf hun kindertijd woede als een ‘slechte’ emotie zagen die ze als volwassenen koste wat het kost moeten onderdrukken om potentiële conflicten te vermijden. Al deze opgekropte woede resulteert vaak in oncontroleerbare, emotionele uitbarstingen.
Psycholoog Jason Wu maakt in de Washington Post een verbazingwekkende analogie van woede om te begrijpen hoe we (volwassenen wel en niet pijn doen) ermee moeten omgaan.
Zoals hij beschrijft:
“Ik vergelijk de woede graag met een trouwe puppy die de bewaker van het huis heeft gekregen en blaft als er een vreemde in de buurt komt. Door onze woede te onderdrukken, is het alsof we de puppy in een kooi opsluiten die ons wil beschermen. Dit laat niet alleen ons huis onbeschermd achter, maar voorkomt ook dat hij op een gezonde manier leert communiceren wat hij wil.
Elke keer herinner ik mijn patiënten eraan dat de puppy zich begint te misdragen omdat hij vastzit en onze ruimte wil beschermen omdat hij van ons houdt. Als we hem uit de kooi bevrijden, hem goed trainen en een goede relatie met hem opbouwen, zal zijn gezelschap van onschatbare waarde worden. Zodra mensen hun woede onder ogen zien en grenzen stellen, krijgen ze een groter gevoel van eigenwaarde, minder twijfel aan zichzelf en meer evenwichtige en betekenisvolle relaties.
Maak ruimte voor elk gevoel
Er bestaat geen goed en slecht gevoel. Velen van ons hebben de neiging om meer verdriet en woede te voelen vanwege al die keren dat onze ouders ons pijn hebben gedaan, andere gevoelens opzij hebben gezet of genegeerd. Anderen voelen zich schuldig over de offers die ze voor ons hebben gebracht, maar voor het ‘juiste’ gevoel is sowieso geen ruimte. Ze zijn allemaal acceptabel en verdienen gelijke ruimte in ons leven.
Ontdek de betekenis van ware liefde
Het lijkt misschien moeilijk voor je over sommige dingen, maar uit begrip komt de betekenis van echte liefde voort. Veel mensen accepteren slecht gedrag van hun ouders alleen maar omdat zij hun ouders zijn. “Ze deden me pijn, maar ik wist dat ze van me hielden.” Deze acceptatie heeft vaak pijnlijke gevolgen, omdat velen uiteindelijk een relatie aangaan waarin de partner hetzelfde misbruikgedrag vertoont als de ouder.
Als kinderen zijn we afhankelijk van onze ouders en proberen we ze te begrijpen. Als dit niet gebeurt, beginnen we te geloven dat onze behoeften niet belangrijk zijn en absoluut geen invloed hebben op de uitkomst van de relatie met onze partner.
Probeer de behoeften van uw kinderen (of uzelf) echt te begrijpen
Als je kinderen hebt, is het belangrijk om de fouten van je ouders te vermijden. Het is voldoende om in contact te komen met uw behoeften om een gezonde persoonlijkheid te cultiveren en vooral vrij te zijn van uw eigen mentale lasten. Alleen dan geef je ze de liefde die ze verdienen. Als u hierin slaagt, zullen uw kinderen degenen zijn die de vicieuze cirkel van intergenerationeel trauma in het gezin dat zij zullen creëren, zullen doorbreken.
*Als u geen kinderen heeft, vergeet dan niet hetzelfde voor uzelf te doen.
jenny.gr
